دل دادن خطاست دل دادن خطاست
تمام برگ های دفترم تمام شد
قلمم به پایان رسید
دستم سست شد
چه سرمشقی دادی به من ...؟
هنوز هم می نویسم :
" دل دادن خطاست
+ نوشته شده در جمعه ششم مرداد ۱۳۹۱ ساعت 4:42 توسط هديه
|
دیدی که ســــــــــخت نـــــــیست
تنها بدون مــــــــــــــ ــــن؟!!
دیدی صبح میشود
شب ها بدون مــــــــــــــ ــــن!!
این نــــبض زندگی بـــــی وقفه میزند...
فرقی نمی کند
با مــــــــن. . . بدون مــــــــن!!!
دیــــــــــروز گرچه ســــــــــخت.. .!
امروز هم گذشت . . .!!
طـوری نمی شود
فــــــــــردا بدون مـــــــن !
+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و پنجم خرداد ۱۳۹۱ ساعت 3:58 توسط هديه
|
شیشه نازک احساس مرا دست نزن!
چندشم میشود از لکه انگشت دروغ!
آنکه میگفت که احساس مرا میفهمد...کو؟کجا رفت!
که احساس مرا خوب فروخت...
+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و چهارم فروردین ۱۳۹۱ ساعت 0:44 توسط هديه
|
حس غریب
هرچه بیشتر جست وجو می کنم
کمتر پیدا می کنم
گویی در خود گم شده ام
میان ردپاهایم
چه حس غریبی و چه راز عجیبی ست
دیریست
به این آمدن و رفتن دل خوش کرده ام
اما افسوس
که دستهایم خالی اند
و وجودم پر از شرمساری ...
+ نوشته شده در دوشنبه هفدهم بهمن ۱۳۹۰ ساعت 14:36 توسط هديه
|
روزگار
روزگار همچنان می گذرد تازیانه اش را بر اندامم هنوز احساس میکنم
سنگینی بارش شانه هایم را خرد کرده
هر ثانیه صدای شکسته شدن استخوان هایم را می شنوم
سکوت میکنم و دم نمی آورم شاید رازیست در این زندگی که من قادر به درک آن نیستم
امید هایم از پس هم یک به یک به تلی از خاکستر تبدیل می شوند
باز دل سوخته من به دنبال روزنه ایست برای امید دوباره
هر روز با این آرزو بر می خیزیم و هر شب آرزوی سوخته ام را دلم دفن می کنم
وای از آن روز می ترسم
می ترسم از آن روز که در قبرستان دلم جایی برای دفن خاکستر آرزوهایم نباشد
نمی دانم دیگر آن روز چه باید کرد ؟؟؟؟؟
+ نوشته شده در پنجشنبه یکم دی ۱۳۹۰ ساعت 19:56 توسط هديه
|
روزهای خوب باهم بودنمان گذشت ...
روزهایی که با چند خاطره تلخ و شیرین به سر رسید
وتنها یادگار از آن روزها یک قلب شکسته برجا ماند.
روزهای شیرین عاشقی گذشت و امروز من تنهای تنهایم ،
گذشت و اینک دلم هوای تو را کرده است...
دلم تنگ است برای آن لحظه های شیرین با هم بودنمان !
دلم برای گرفتن آن دستان مهربانت ، بوسه بر روی گونه زیبایت تنگ شده است...
کاش دوباره آن روزهای شیرین عاشقی مان تکرار می شد ، کاش دوباره
می توانستم آن صدایی که شب و روز به من آرامش میداد را بشنوم...
دلم برای آن خنده های قشنگت تنگ شده است عزیزم...
تو رفتی و تنها چند خاطره که هیچگاه نمی توانم فراموش کنم بر جا گذاشتی...
خاطره هایی که یاد آن این دل عاشقم را می سوزاند....
دلم بدجور برای تو تنگ است عزیزم....
دلم برای لحظه های دیدار با تو تنگ شده است...
چه عاشقانه مرا در آغوش خود می فشردی و به من ....
چرا رفتی از کنارم؟ تو رفتی و من تنهای تنها در این دنیای
بی محبت با چند خاطره تلخ مانده ام...
دلم بدجور برای تو ، برای حرفهایت تنگ شده است..
+ نوشته شده در چهارشنبه بیست و هفتم مهر ۱۳۹۰ ساعت 3:18 توسط هديه
|
تا کجا؟؟؟
گاهی وقتا احساس پشیمونی می کنم..
از اینکه چرا انقدر بهت نزدیک شدم،چرا انقدر بهم نزدیک شدی...
+ نوشته شده در چهارشنبه نهم شهریور ۱۳۹۰ ساعت 1:56 توسط هديه
|
برای پدرم
تقدیم به تمام رفتگان:
در فراقت وه چـه گریــــــــانم پدر
آب خونینم روان از دیـده هـــاست
نغمه های غـم به دیـــــــــــوانم پدر
آن شب هجران که کردی ترک من
بانگ غـــــــم دادم به کیـــــهانم پدر
باغ آبادان عشـــــــــــقم بود و لیک
از فراقـت وه چه ویــــــــــرانم پدر
می زنم صد ضجه از این زخم غم
هان کجایی نوش و درمانـــــــم پدر
یاد دارم بردمــــــــت بر دوش خود
ای گل زیــــــــبا و ای جـــــانم پدر
آتشم دادی و رفتی ای فســــــــوس
من هنـــــوزم داغ و سوزانـــــم پدر
روزگاری شمس تو تابنـــــــده بود
ای به زیــــر خاک پــــــــنهانم پدر
طالبش بودم که من غــــــسلت دهم
با همان اشـــــــکان مژگــــــانم پدر
رفتی و منزل گزیدی ســــینه خاک
دیدمت با این دو چشــــــــــمانم پدر
رفت روح تو ازین جسم امـــــــید
کاینچنین بی روح و بی جانــــم پدر
+ نوشته شده در یکشنبه بیست و نهم خرداد ۱۳۹۰ ساعت 14:55 توسط هديه
|
های ِ روزگار!
برایم مشخـــص کن اینبــار کــدام سازت را کوک کــرده ایی
تا برایم بزنـــی
می خواهـــم رقصــم را با سازت هماهنگ کنم
زخمي بر پهلــــويم هست روزگار نمــــك ميپاشد
و من پيچ و تاب ميخــــورم
و همه گمان ميكننــــد كه ميرقصــــم
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و دوم فروردین ۱۳۹۰ ساعت 6:31 توسط هديه
|
باید بگویم
بغض در گلویم پیچ می خورد
و قلمم پریشان شده
باید بگویم
بگویم که بین این همه آدم
واقعا تنهایم
+ نوشته شده در شنبه چهاردهم اسفند ۱۳۸۹ ساعت 3:52 توسط هديه
|
بعضي وقتها آدم خسته ميشه از اينکه توي روز ، بايد اونجوري باشه که ديگران ميخوان ، که بهش گير ندن ، به خاطر اونها بخنده ، به خاطر اونها خودش رو ناراحت نشون بده ؛ کاش اونهايي که اين انتظارا رو ازش دارن براش مهم بودن ، اون موقع لااقل بدون اينکه خسته بشه از اين وضع اين کار رو ميکرد ... ولي وقتي آدم افتاده باشه بين يه سري نارفيق - که فقط تا وقتي لازمت دارن باهات مي مونن - دلش ميگيره و وقتي که ديگه شب ميشه ... خودش مي مونه و خودش ... ديگه کسي باقي نمي مونه که آدم بخواد به خاطرش فرد ديگه اي باشه ... تو بعضي از اين مواقع ، ميشه که عزيزترين کس آدم ، عشق آدم ، پيشش نباشه ، که آدم حرفاشو بهش بزنه و خالي بشه ؛ تو اين جور وقتا بهترين کار اينه که آدم پناه بياره به خونه اي که شايد کوچيک و ناپايدار ، ولي خودش براي خودش ساخته ... اين وضع منه ... وقتي دلم ميگيره ، هميشه سعي ميکنم با کسي که از ته دلم دوستش دارم و واسم تو دنيا دومي نداره درد دل کنم ؛ ولي وقتايي که اون نيست ، نميشه نشست و به ديوار گفت ... لااقل ميشه اينجا نوشت ... که شايد يه رهگذري هم بياد و بخونه و بره ... که شايد شنيده بشه حرفي که اگه تو سينه بمونه آدم رو ميخوره ...